Saat beşe geliyordu...
Elimdeki telefondan, ayak
parmaklarıma kaydı gözlerim...
Böyle bir titremek yok...
Şaka değil, daha az evvel adam
olmadığımı öğrenmişim.
Saat beşe geliyordu,
Ve sen, bir mesaj vasıtasıyla,
Dünyanın en güzel gözleriyle
baktığın benden,
Gidiyordun...
Ben tuttum kendimi,
Gel gör ki ayak parmaklarım o
kadar metanetli değildi....
Böyle bir ağlamak yok...
Teselli etmek mümkün değil bir
yalnızın ayağını.
Küçük ihtimal ama,
Belki bir Orhan Gencebay
şarkısı...
Parkeye ıslak parmak izleri
bırakarak,
Ve o tek ve muazzam mısraları
mırıldanarak,
Bir bardak rakıya götürdüler
beni...
“bir saat anlattım bir tek
buseni,
Doktorlar efsane sandılar seni...”
Böyle bir şarkı yok...
Dinledikçe küçüldü ayaklarım.
Adım atabilmek için, adını
söyleyip yüreklendirdim ikisini...
Sonrası...
Muallak...
Sonrası, rakının beyazını
kıskanan, bir yalnız kişi.
Anladım ki,
Bir mağlup için en zor ticaret,
nefes alış verişi...
