Itır Hanım, Zafer Abi, Orçun'um ve tüm çArşı'lı kardeşlerime, hatıram olsun.
Hakan pastanesinde, çift lavaşlı
tavuk dönere vurup, Akaretlerden eve doğru seğirtmekteyim... Dizi biteli altı
yedi ay olmuş, anca bir iki aylık ev kirası kalmış banka hesabında...
Tok kalmak lazım.
Tek başına yürüyen her insan
evladı gibi, iç organlarımla konuşuyorum...
Karaciğerim küs bana.
Beynimle aram iyi.. Yormuyorum
kendisini. Omurilik soğanı yetiyor yürümeye.
Göğüs kafesimin kapısını açalı
olmuş epey...
Kalp uçmuş, siktirmiş gitmiş.
Yerinde boş bi migros poşeti var.
Evin kapısını anahtarla açıcam
oysa,
Bu acele niye?
Yaşasın varoluşçu kaldırımlar...
Evin sokağına az kaldı mesela,
sokağın başındaki çeşme görünüyo.
Ayağımın temposuna uygun şarkı
bulamıyorum,
Üçlü çekiyorum...
Şşşşş...
Rutin hayatlara sahip her insan
gibi, en azından evin yolunu değiştireyim diyorum...
Bir önceki sokaktan dalayım
mesela...
Hiç gitmemiştim burdan eve,
Hiç ama.
Ne güzel sokakmışsın sen be
Rebul Lavantayla mı yıkıyorlar
seni?
Ne güzel evlerin varmış, bi
üstteki çirkinlikten ne kadar da nasibini almamış...
Aa...
Meyhane mi la ora?
Uzun Marlboro mu la o masanın
üstündeki?
Paketten sigara çıkaran o kibar
parmaklar, sigaranın değdiği dudakların üstündeki beyaz kaytan bıyık,
Baba Hakkı’nın öptüğü alın...
Lan yoksa?
Seba Baba?
“üzgünüm sevgilim anlaşamadık
Siyah beyaz aşkı paylaşamadık
İşte böyle bir şey Beşiktaş’lılık
Deplasmanda dersin, soran olursa”
